Otobong Nkanga volgt haar studies aan de Obafemi Awolowo Universiteit van Ile-Ife in Nigeria en vervolgens van 2002 tot 2004 aan de École Nationale Supérieure des Beaux-Arts in Parijs. In 2008 behaalt ze haar master in de performance-kunst aan DasArts in Nederland. Sinds 2007 woont en werkt ze in Antwerpen. Haar oeuvre omvat tekeningen, installaties, foto’s, sculpturen, wandtapijten, gedichten en performances die de sociale en topografische relaties met onze omgeving onderzoeken. Zo brengt ze de herinneringen en de historische impact van menselijke ingrepen in de natuur aan het licht en bestudeert ze de systemen en methoden die verbonden zijn aan het ontginnen, verwerken en transporteren van grondstoffen. Hierbij besteedt ze veel aandacht aan het verband tussen ertsen, materiële cultuur en de herverdeling van macht en kennis. Transformatie van grondstoffen is een motief, haar drijfveer milieubescherming.

Al vroeg werd de jonge kunstenares gefascineerd door wat ze 'glinstering' en 'glans' noemt: de oppervlaktekwaliteiten van natuurlijke bronnen zoals mica, een mineraal dat in make-up wordt gebruikt en op die manier in een verleidingsobject verandert. Vanuit deze interesse (zowel voor de grondstof als de transformatie) heeft ze de intensieve ontginning van de natuurlijke hulpbronnen onderzocht binnen de context van het laatkapitalisme. Nkanga zoekt ook op tastbare wijze naar de onderlinge verbanden tussen omgeving, architectuur en geschiedenis. Ze weet politieke onderwerpen op te nemen in poëtische combinaties van autobiografische en collectieve verhalen, herinneringen en concepten. Op een bijzonder zachtmoedige manier - zowel wat presentatie als wat kleurgebruik betreft - combineert Nkanga de geschiedenis van de Afrikaanse cultuur met hedendaagse westerse invloeden. Ze gebruikt allerhande natuurlijke en organische elementen (planten, grondstoffen, gesteenten, barsten in de aardkorst) die ze onderling verbindt met figuratieve lijnen en elementen die betrekking (kunnen) hebben op zowel een Afrikaanse als een Westerse context. De beelden zijn nooit agressief, dwingend of controversieel, ze laten integendeel ruimte voor interpretatie: van milde verwondering tot stilmakend inzicht en besef. Uit haar beeldtaal spreekt liefde en respect voor land, herkomst en cultuur, waarmee ze tegelijk het sociaal-maatschappelijke gebrek hieraan blootlegt. ‘Mijn kunst is een portaal om naar een andere wereld te kijken en onszelf te begrijpen,’ verklaart ze in een interview in 2020.