Barbara Kruger (°1945) woont en werkt in New York en Los Angeles. Ze volgt opleidingen beeldende kunst en vormgeving in New York. Als grafisch vormgever en hoofd van de afdeling vormgeving werkt ze voor verschillende tijdschriften.

Deze designachtergrond is cruciaal in haar werk als beeldend kunstenaar. De beeldtaal uit de massamedia heeft zeer krachtige communicatiemogelijkheden. Barbara Kruger eigent zich de clichés en technieken toe die in de massamedia worden gebruikt. Ze hanteert dezelfde strategieën, maar om haar eigen seksuele, sociale en politieke, altijd kritische boodschappen over te brengen. De boodschappen die in de massamedia moeten aanzetten tot consumptie, vervangt ze door kritische, agressieve oneliners zoals I shop therefore I am (ik winkel, dus ik besta), I am not trying to sell you anything (ik probeer je niets te verkopen) of When I hear the word culture I take out my check book (als ik het woord cultuur hoor, neem ik mijn chequeboek). Ze stelt vragen over het functioneren van macht en het effect ervan op de menselijke conditie: hoe wordt macht opgebouwd, gebruikt en misbruikt. Steeds terugkerende thema’s in haar subversieve en bevragende werk zijn feminisme, consumptie, individuele autonomie en verlangen. Ze ontwerpt posters voor een vrouwenrechtendemonstratie in 1989 in Washington, schrijft een in vele talen vertaald feministisch pamflet en publiceert over discriminatie van minderheden en aidspatiënten.

Krugers werk wordt getoond in musea en galerijen, maar ook op reclamepanelen, bushokjes, posters, T-shirts en plastic tassen en in stations, parken of andere plekken in de publieke ruimte. Op het eerste gezicht krijg je een reclameboodschap te zien. Dat wat je leest, strookt echter niet met de gebruikelijke reclameboodschappen. In haar recente werk gebruikt Kruger naast geschreven tekst ook geluid en naast fotografie ook videoprojectie. De confrontatie met de toeschouwer wordt nog indringender en nog meer claustrofobisch; haar werk komt nog dichter bij het publiek. Krugers concept is zowel publiek als politiek.