“Van 1981 tot 1985 stopte ik met schilderen, omdat het me te verstikkend en te existentieel was geworden. Ik begon te filmen nadat iemand me toevallig een Super-8-camera had toegestopt. En vervolgens keerde ik terug. Het is belangrijk om beelden te maken omdat je afstand nodig hebt... Dit was mijn eerste schilderij na het filmavontuur. En in feite is het een van mijn meest conceptuele werken, en is het gebaseerd op een anekdote. De anekdote is afkomstig van een Duitse schrijver die van 1905 tot 1910 in de Nederlandse ambassade verbleef. Hij had niet genoeg geld om zijn vrouw te doen overkomen naar Berlijn. En in die tijd had je de grand cafés met hun heel bourgeois interieurs, en je had daar ook postkaarten van. Iedere keer dat hij op zo’n plek ging eten, kocht hij er dus een postkaart, en met een rood potlood duidde hij de tafel aan waar hij had gegeten, en vijf jaar lang zond hij die kaarten naar zijn vrouw. Dat is dus waarom het correspondentie heet. Het is ook dat idee van volharding, en van heimwee zonder einde.” - Luc Tuymans