Tentoongestelde stukken

We merken vaak niet op hoe voorwerpen die nog heel recentelijk tot ons alledaagse leven behoorden, heimelijk geëmigreerd zijn naar het rariteitenkabinet. Omgeven door de routine van het recente verleden, werden sommige objecten en symbolen triviaal tot op het punt van onzichtbaarheid. Tegelijkertijd worden dingen die ons doordeweeks en in de weekends dienden, borden die onze omgeving vormgaven, nu in glazen kasten geplaatst en veranderd in museumstukken.

Het wegnemen van alledaagse objecten uit hun normale omgeving om ze dan deel te maken van de rituele herdenkingspraktijk, schijnt mij toe als listig bedrog. Wanneer we de omtrekken van een bekend voorwerp uit onze jeugd onderscheiden achter een glazen museumwand, kunnen we niet anders dan verrast en vervolgens jaloers te worden op een extern verhaal dat inbreekt op onze privé-herinneringen. Op een of andere manier veranderen die gevoelens echter onmiddellijk in stijve verveling, de herinneringen aan een intieme geschiedenis uitgeperst en geneutraliseerd, met een laag stof die zich reeds begint te vormen onder de druk van de collectieve blik.

Het zogezegde vrijgeven van herinneringen heeft een inherente nasmaak van schurkerij: een object uit een familiewoning of een element uit een nest van geheime herinneringen wordt met geweld ontrukt, geëtaleerd voor publieke bezichtiging of herbenoemd. Dit creëert holten in de diepten van het eigen geheugen, vervolgens gevuld met de verzakkende grond van een persoonlijk verleden dat wijzigingen aanbrengt in het landschap van een biografie.

Tesamen met deze voor vertoning weggegeven voorwerpen, verliest men zijn persoonlijke herinneringen, vervangen door een reeks rituele feitelijkheden. Ik kan het gevoel niet van me afschudden dat een museumpresentatie een soort exhibitionistische selectie is die men uit een familiekast trekt.

Tegelijkertijd lijkt een bezoek aan een museum op het slaperige turen, vaak ingeperkt tot een nauwe voorspelling op basis van een enkele herinnering. De spreekwoordelijke vuile was die niet in het publiek gewassen moet worden, wordt plots opgeheven tot talisman van een tijdperk; een stukje papier of een lok haar wordt benadrukt door het museum, als verlicht door een stralenkrans.

Het verleden absorbeert het heden en slaat me weg met mijn eigen voorwerpen, die op hun beurt merkwaardig veelzeggend worden in hun onbeduidendheid. Een anoniem domein van collectieve herinneringen consumeert langzaam maar zeker het alledaagse leven, en dit proces is zo hopeloos continu, dat het ontsnappen naar een levend bestaan enkel mogelijk is door middel van een of andere waanzinnige salto.

Toevallige stukjes troep van verbruikte dagelijksheid komen naar de oppervlakte als zeldzame archeologische vondsten. Ze onderzoekend kiest men het lot van de perverse verzamelaar, waar de tijd die eindeloos leek zich voor een kort moment vormt tot een massa in de nek ademend vlees. Men heeft geen keuze dan een vals spoor te laten, om te vermijden opgesloten en blootgesteld te worden in een toonbank, getransformeerd tot de zoveelste gedenkwaardigheid.” 

Vlada Ralko

Figure, 2021; In Memory, 2021; Curtain, 2021; Swing, 2021; Obelisk, 2021; Star, 2021
Acryl, stift, potlood op canvas
Gemaakt tijdens de residency BIRUCHIY-PRIMORSK 021 Time not lost