In deze titelloze reeks tekeningen legt Sasnal enerzijds zijn persoonlijke levensverhaal en zijn herinneringen en anderzijds de ruimere historisch-sociologische realiteit als transparanten over elkaar. De lichtvoetige, cartooneske stijl van deze reeks tekeningen contrasteert met de ernstige, geladen inhoud ervan. Een aantal tekeningen zijn geïnspireerd op elementen uit Sasnals verleden: de kamer van zijn vader, de bommen van de Tweede Wereldoorlog en de Poolse geschiedenis, gezien vanuit zijn grootvaders standpunt. Verschillende verhaallijnen, die ook terug te vinden zijn in de schilderijen die de tekeningenreeks doorkruisen, lopen door elkaar. Andere tekeningen verwijzen naar wat de kunstenaar zelf omschrijft als duister vermaak. Wilhelm Sasnal vertrekt ook in deze reeks tekeningen vanuit beelden uit de concrete realiteit, zowel uit het heden als het verleden. Door de beelden te bewerken en door ze te combineren, overschrijden ze tegelijk het persoonlijke verhaal en verwijzen ze, op een kritische manier, naar een veel bredere context. Deze opstelling – de combinatie van tekeningen en schilderijen - is een bewuste keuze van de kunstenaar en bepaalt mee hoe de toeschouwer ernaar kijkt. De schilderijen en tekeningen mogen vrij door elkaar gehaald worden, maar het is voor de kunstenaar wel belangrijk dat ze samen getoond worden. De opstelling maakt nieuwe associaties en interpretaties mogelijk. Wilhelm Sasnal formuleert het zelf als volgt: "Je weet dat wat echt belangrijk is voor mijn werk bestaat uit wat zich in hun nabijheid bevindt." Noch voor de opstelling, noch voor de interpretatie biedt Sasnal eenduidige aanwijzingen.