Deze video-installatie van de Canadese kunstenaar Mark Lewis is zijn enige film waarin de kunstenaar zelf als hoofdrolspeler te zien is. Ook is hier, in tegenstelling tot andere films waar de visuele beelden een belangrijke rol spelen, de verleiding van taal gebruikt. Zoals de meeste recente werken van Lewis is dit een film die zolang duurt als de lengte van een 35mm-film het toelaat, namelijk 5 minuten, en die 5 minuten werden in één keer zonder monteren gedraaid. In The Pitch zien we een hoog camerashot dat focust op Lewis, die zo de lage status van sommige werknemers van de filmindustrie verbeeldt. Hij maakt duidelijk op welke manieren figuranten worden uitgebuit, hij vestigt de aandacht op hun gebrek aan vrijheid en de dubbelzinnigheid van hun status, en hij onderstreept de kloof tussen hun fysieke aanwezigheid en hun psychologische afwezigheid. Lewis gebruikt als locatie een station, dat langzaam onthuld wordt als de camera uitzoomt van een close-up tot een breedbeeldshot. Dit is een cinematografische manier om visueel te vertalen wat hij declameert in zijn redevoering.

Terwijl wij naar een speechende Lewis kijken, ontdekken we langzaam diverse reizigers – nietsvermoedende anonieme figuren – die gaan en komen en stoppen om het mededelingenbord te lezen dat in de lijn van de camera staat. We zien zo dus de verteller – de hoofdrolspeler – en de anonieme medespelers in één oogopslag. Het feit dat we zo weinig aandacht besteden aan deze laatsten reduceert hen tot accessoires (extra’s). Dit zou impliceren dat onze blik neigt tot selectief zijn, en dat dit de prijs is die we moeten betalen voor onze capaciteit om te interpreteren. Vorm en inhoud komen hier heel dicht bij elkaar.