Haar drive als persoon en de feministische vormgeving die daar een logische consequentie van is, gebruikt ze als een tweesnijdend zwaard. Ze scherpt er haar waarnemingen mee aan maar laat ze daarbij vrolijk ook over the top gaan, ze kruipt in de MesuRAGEs letterlijk in het stof aan de voet van het gebouw, ze start als onschuldige schilderes met een ezel, ze eindigt terwijl ze aan het wassen en plassen is en alles weer proper maakt. En dan wordt ze een Vrijheidsbeeld, zoals ze eerder haar venusheuvel al een spaarpotje had laten worden om muntstukken in te steken en ze later een Madonna wordt in een garage, die ten hemel vaart op de hydraulische zuil waarmee auto’s kunnen worden gelift. Die burleske toets maakt haar inzetten fundamenteel bewegelijk. Ze kiest niet voor de aanklacht maar voor de visuele conversatie, het spel waarin men deelgenoot kan worden, de vreugde die zowel aangaat wat urgent is als dat ze humoristisch blijft. Haar houding - posture – is er een van misleiding – imposture –. Ze biedt zich onschuldig aan, ze is radicaal kritisch, ze geeft nederig aandacht aan de voet en in de hoeken van het instituut, ze relativeert het. Tegelijkertijd.