Elke film heeft zijn einde. De film A Sense of the End van Mark Lewis bestaat alleen maar uit eindes: hij bevat een aantal denkbeeldige eindes van films die niet bestaan. De film toont hoe cliché zo’n einde vaak is. In plaats van over het einde van elke film kunnen we dan ook beter spreken over een einde van elk genre van film. Een einde in Hollywood-stijl is immers niet hetzelfde als dat van een televisieserie bijvoorbeeld. Aftiteling, beeld en muziek verschillen, en vaak herkennen wij daaraan wat voor soort film het was, zonder de film helemaal gezien te hebben. A Sense of the End situeert zich duidelijk in het oeuvre van Mark Lewis waarin hij zijn filmfragmenten laat functioneren als deel van een denkbeeldig geheel. Elk werk belicht een bepaald structureel onderdeel van de (commerciële) film. Ook in dit werk vond Lewis het essentieel om geen bestaand filmmateriaal te gebruiken, maar om zelf te draaien.

Mark Lewis: “In A Sense of the End herkennen we bijna de afwezige, verzonnen film, hoewel dit strikt genomen onmogelijk is. Deze speciale relatie met beeldmateriaal is een beetje als déjà vu, en ik denk dat dit belangrijk is bij ons esthetisch oordeel. Omdat wanneer je denkt iets te herkennen, maar tegelijkertijd weet dat dit niet kan, deze ervaring het effect heeft het bekende weer onbekend te maken.”

In de korte stukjes film herkennen we diverse genres, zoals een typisch tragisch Hollywood-einde waarin een dodelijk gewonde man neervalt met de woorden ‘The End’ of een einde van een televisieserie waarbij alle hoofdrolspelers worden belicht. De echte cinefielen onder ons hebben misschien Lewis’ verwijzing naar de experimentele filmmaker Stan Brakhage herkend: een aantal handgeschilderde filmbeelden en dan de titel The End in de film gekrast, een duidelijke verwijzing naar het gechoreografeerde schrijven aan het begin van Brakhages Dog Star Man uit 1964. De foto’s zijn stills uit de scènes van de verschillende gefilmde eindes en functioneren als fragment van het fragment.