In Ballroom Dancing neemt Luc Tuymans de Amerikaanse politiek na 9/11 op de korrel. Op de prent staat een piekfijn uitgedost jong koppel dat samen danst, alles ziet er schijnbaar proper uit. Het is een façade, die Tuymans wil doorprikken.

“I always took violence as a basic underlying structure in my work. The element of being afraid is a specific fascination.”

“I don’t think art is derived from art, I think art is derived from reality.”

De realiteit van Luc Tuymans's werk is altijd dubbel. Op het eerste zicht lijkt het te gaan om een bevallig, esthetisch en klassiek beeld maar tegelijk wordt er subtiel verwezen naar het post 9/11 of tijdperk van de neocons of het Bushtijdperk.

In Ballroom Dancing wordt de regressie in de Amerikaanse samenleving van die dagen, die terugkeer naar die openlijke vorm van conservatisme geportretteerd. Het klassieke, vrolijke, zwierige, romantische en onschuldige stijldansen à la Fred Astaire, Ginger Rodgers vindt plaats bovenop het in marmer uitgebeelde zegel van Texas, waar George Bush gouverneur was, waar blanken zich profileren als rednecks, waar het christelijk fundamentalisme welig tiert .