In Hotelkamer wordt de toeschouwer getrakteerd op een vluchtig interieur van een kamer. We zien een nachtlampje, een deel van het bed, een openstaand raam en een gordijn in beige, lichtbruine en grijzige tinten. Deze sterk doorgedreven vereenvoudiging zien we in alle werken van Luc Tuymans terugkomen. Op de doeken wordt acrylverf met grote vegen aangebracht. De afwerking blijft miniem, waardoor men eerder de indruk krijgt van een vluchtige schets. Het werk getuigt van een desolate sfeer, die wordt versterkt door de gedempte, verbleekte kleuren. Deze kleurkeuze is bij Tuymans zeer bewust en wordt door hemzelf in verband gebracht met zowel de collectieve als individuele herinnering, die als een rode draad door zijn werk loopt: “Mijn kleurgebruik is ontstaan vanuit het besef dat een toon krachtiger is dan een kleur. Door een idee van kleur te geven, door haar te vermengen met veel wit, verhoog je de intensiteit van de kleur. Als je werk wilt maken dat door zijn intensiteit in het geheugen blijft hangen, dan dien je volgens mij kleur op een indirecte wijze te benaderen.”