Antwerpen, Offerandestraat

Tijdens zijn opleiding voor etalagist aan het Stedelijk Insitituut voor Sierkunsten en Ambachten onderzocht de jonge Jan Fabre de grenzen van de vitrine op. Hier neemt hij zelf de plaats van mannequinpop in. De geschilderde slakjes zijn zowel een hommage als een kritiek op het trage, maar eengemaakte, België. 

"GC In 1977 maakte je een zeven uur durend werk genaamd Window Performance (Nr. 6) dat zich afspeelde in een winkelraam. Wat voor acties voerde je uit in die heel kleine ruimte?
JF Wel, ik lag gewoon naakt op de grond en slakken, in de kleuren van de Belgische vlag met gouden kronen bovenop, kropen over mijn lichaam. In die jaren had ik het gevoel dat ik in een traag land leefde waar, in mijn ogen, heel weinig gebeurde en de tijd voorbij kroop als een slak. Natuurlijk ging de performance ook over de perceptie en ervaring van tijd. De zeven uren representeerden de cyclus van herhaling en zuivering door herhaling."

(Celant, G. Jan Fabre. Stigmata. Acties & Performances 1976-2013. Skira, 2014, p.17)