Het latere werk van Cox wordt gekarakteriseerd door uitputtende reflecties over de wereldlijke realiteit en het leven. Werkstukken waarin aspecten van het innerlijke, emotionaliteit en engagement verweven zijn. Niet onverklaarbaar; in deze periode lijdt Cox aan uitputtende manisch-depressieve inzinkingen, gekenmerkt door hevige emotionele opstoten; elkaar afwisselende periodes van opwinding gepaard met hyperactiviteit en zware geestelijke depressies. 

In deze periode, na De Ilias van Homeros (1974-1975), heeft hij verschillende grafiekmappen uitgebracht en experimenteerde hij met combinaties van diverse materialen steeds aangevuld met taal en tekst. In dit zoekproces ontstond ook de collage Verkrachte vrouw bleek niet dood. 

Tijdens zijn verblijf in Boston (1956 - 1974) werd vriendin Marlene het slachtoffer van een aanranding. Terug in België heeft hij dit gewelddadige trauma trachten te verwerken. In Verkrachte vrouw bleek niet dood reflecteert Jan Cox over deze emoties via de zaak van Henriette D. in Lier (1974). Het betreffende persknipsel begeleidt de bovenstaande schetsmatige en getormenteerde vrouwenfiguur. Deze thematiek werd ook verder uitgewerkt in een gelijkaardige ongedateerde collage.