Alptekin maakte een reeks werken onder de gezamenlijke titel Incident-S, video's en tekstwerken geborduurd op gebruikte hotellakens. Elke video werd op een andere locatie in de wereld opgenomen en legt onbeduidende tijdsfragmenten vast. De video's tonen eerder alledaagse en incidentele momenten, vaak met een gemarginaliseerd onderwerp zoals een dakloze die buiten aan het atelier van de kunstenaar rondhangt, een boom die wordt gesnoeid, of foto's van vermiste personen in de straten van Kosovo.

 

De twee videowerken – Incident-S Ipanema en Incident-S Bombay – hebben allebei de zee als motief en werden in een tijdsspanne van enkele uren gefotografeerd.

Een aantal individuen worden gefilmd in hun eigen microkosmos: de video's stellen het universele van de ervaring in vraag en maken gebruik van het alledaagse als een soort humanistisch materiaal.

 

Deze video's werden gepresenteerd in Don’t Complain/Georgia on my Mind,  misschien wel Alptekins meest ambitieuze installatie, die hij in 2007 creëerde voor de inwijding van het Turkse paviljoen op de Biënnale van Venetië. De video’s werden geplaatst in de kamers van een grote houten structuur die leek op een restaurant in Georgië dat Alptekin ooit had bezocht. Het restaurant was onderverdeeld in privé-eetkamers – wat typisch is voor de Kaukasus – wat elke groep die er ging dineren een gemeenschappelijke ervaring gaf van systematische privacy.

 

De geborduurde lakens zetten deze reflectie op de ervaring van het alledaagse voort, met een reeks algemene woorden die gerelateerd zijn aan een of ander typisch scenario. Voor sommige werkreeksen creëerde Alptekin titels door het woord 'Fact' te gebruiken samen met een letter die toevallig terugkwam in verschillende woorden die aan hetzelfde onderzoek gelinkt waren, zoals bij de reeksen H-Facts (Horses, Heroes...) of B-Facts (Bunker, Balkans...). Hier wordt de hoofdletter 'S' gebruikt, die het meervoud aan het eind van elk woord aanduidt, om zo de veelsoortigheid van de ervaring te benadrukken.