De inspiratiebron voor deze reeks van 20 hotelborden waren de vele foto's die Alptekin rond 1990 nam tijdens zijn nachtelijke wandelingen in Istanbul. Oorspronkelijk nam hij foto's van hotelborden in de wijken Tarlabaşı en Laleli, die door de instroom van migranten uit gebieden zoals de ex-Sovjetrepublieken, Irak, Iran en Oost-Turkije een snelle transformatie hadden ondergaan. Alptekin zag deze nogal elementaire hotels als een afspiegeling van een nieuwe woeste onderbuik in de maatschappij, symptomatisch voor de meer geïmproviseerde vormen van economische globalisering die na de ineenstorting van de Sovjet-Unie opdoken in Turkije. Deze hotels kozen de namen van buitenlandse steden. Ze waren een soort tijdelijke ruimte voor de eerste generatie post-Sovjetondernemers, rugzaktoeristen, verkopers, prostituees, of voor zij die wachtten op papieren om West-Europa binnen te geraken. Hun namen beloven een oppervlakkige droom van een verre plek, maar in werkelijkheid waren de hotels extreem vervallen. Zo weerspiegelt de titel van deze werken de geschriften van de filosoof Jacques Derrida over de relatie tussen gastvrijheid (hospitality) en vijandigheid (hostility), twee onlosmakelijk verbonden begrippen. Alptekin ontwierp de naam en de stijl van elk bord zorgvuldig. Daarna werden ze met de hand geschilderd door lokale bordenmakers in Istanbul.