Alptekin dacht vaak na over de relaties tussen banaliteit, verveling en depressie in de moderne wereld. Vanuit zijn eigen ervaringen geloofde de kunstenaar dat berusten in depressie superieur was aan ertegen vechten. De mentale ruimte van depressie was voor hem eerder een alternatieve vorm van werkelijkheid en wijsheid, en het was een  bron van inspiratie voor veel werken. Alptekin maakte tal van installaties over depressie en in elke installatie stond de sofa van de psychoanalist, gebruikt voor de diagnose van patiënten, centraal. Het eerste in die rij werken was Artist in Depression, een eenvoudige, vrij klinische setting met een ziekenhuisscherm en andere vreemde objecten zoals bokshandschoenen en een massageroller.