Een man en een kind zitten aan tafel in een patio. Tijdens de projectie blijft het beeld onveranderd. Pas op het moment dat de bezoeker het scherm nadert wordt een sensor geactiveerd en begint het beeld te bewegen. De man maakt het meisje attent op iets of iemand (de toeschouwer?) buiten beeld, ze draait haar hoofd, kijkt even op en draait zich vervolgens terug om. Foto en video vloeien samen. Het interactieve element geeft Untitled (Carl & Julie) het karakter van een ‘living picture’, een ‘levend beeld’. Het beeld wordt gekenmerkt door de zorgvuldig gebalanceerde compositie, contrastrijke lichtval en verstilling, karakteristiek voor Claerbouts oeuvre. De kunstenaar gebruikt gevonden beeldmateriaal dat een bevreemdend effect krijgt door kleine details digitaal te activeren. David Claerbout speelt met zijn medium. Zijn werk balanceert tussen documentatie en simulatie. Hij houdt ervan de bezoeker te doen twijfelen. ‘Hoe echter het werk lijkt, des te valser is het. Dat is een les die het oog moet leren. Gedaan met het ware, het menselijke, het waarschijnlijke. Schoonheid is altijd op bedrog gebaseerd.’ Als kijker besef je dat je kijkt naar een illusie, een in scène gezet beeld. Claerbout wil de toeschouwer bovendien op een concrete manier, maar zonder echt narratief te werken, tot een beter besef van tijd laten komen. Wat er voor en na dit ene moment dat we te zien krijgen gebeurt, blijft in het ongewisse. Dit element van verlies of afwezigheid van iets of iemand, geeft ook Untitled (Carl & Julie), een melancholisch karakter. Met zeer eenvoudige, minimale middelen, creëert David Claerbout een onopgeloste spanning. David Claerbout toont mensen, gebouwen, situaties, landschappen, maar niets wordt voltooid of in een verhaal vastgelegd. Bij het kijken naar het werk van David Claerbout bekijk je ook je eigen kijken, je eigen visuele verbeeldingskracht.