David Claerbout vertrekt voor de video-installatie Ruurlo Bocurloscheweg, 1910 van een oude Hollandse prentbriefkaart. Op het eerste gezicht bestaat het kunstwerk louter uit een uitvergrote projectie van deze documentaire foto. Het typisch Nederlands, pittoresk stukje landschap doet denken aan schilderijen van achttiende- en negentiende-eeuwse Hollandse meesters. Het ‘bevroren’ moment van de foto wordt echter doorbroken: de bladeren van de grote eik op de voorgrond bewegen zachtjes heen en weer in de wind. Claerbout schuift een video-opname van de bewegende kruin van de nog bestaande boom in het oorspronkelijke stilstaande beeld. Zo ondermijnt Claerbout de grenzen tussen het statische en het dynamische beeld, tussen het documentaire en de simulatie. Hij houdt ervan de toeschouwer te doen twijfelen aan de waarachtigheid van wat hij ziet. Het verschil tussen ‘echte, realistische’ beelden en gemanipuleerde beelden wordt steeds kleiner en minder zichtbaar. Tegelijk wil de kunstenaar de toeschouwer aan het denken zetten over zijn perceptie van de tijd: over de manier waarop hij waarneemt en hoe hij zich gebeurtenissen herinnert. Gebeurtenissen uit het verleden zijn voorgoed voorbij, maar blijven toch bestaan als herinneringsbeelden. De kunstenaar brengt die beelden tot leven en visualiseert zo gevoelens van verlies en van het terugvinden van de verloren tijd. Claerbout stelt de toeschouwer in staat een blik te werpen op datgene wat voorgoed voorbij is.